Rennen en kauwgom

Ik breng zoon naar school. Als we bijna bij de school zijn, rennen twee jochies ons voorbij.
‘Ik ren niet meer zo veel,’ zegt zoon.
‘O, waarom niet?’ vraag ik. Want zoon deed tot nu toe niets liever dan naar school racen en anderen voorbij rennen.
‘Tja…’ zegt zoon heel volwassen. ‘Ik word ouder hè…’

Kauwgom
Bij het avondeten zegt echtgenoot ineens verbaasd tegen zoon: ‘Hee, je hebt kauwgom achter je oor?!’
Zoon grijnst.
‘Getver! Die stop je toch niet meer in je mond hè?’ roep ik uit, zoals het een echte moeder betaamt.
Zoon grijnst weer.
‘Ge wit mar noit,’ antwoordt hij dan, in onvervalst Brabants, gniffelend om onze verontwaardiging en om zijn eigen grapje.

Read Full Post »

Een nieuwe fase

Ik breng zoon naar school en bekijk nog even de foto’s van het uitje naar het museum, die op het digibord draaien. Dan is het weer tijd om te gaan.
Ik buig me voorover: ‘Kusje?’
Zoon blijft strak voor zich uitkijken en zegt zachtjes: ‘Nee, veel te kinderachtig.’
‘O…
Nou, doei dan. Fijne dag en tot vanmiddag.’
Weer een nieuwe fase is aangebroken.
Deal with it mams…

Read Full Post »