Ambitie
Een vriendje van zoon komt bij ons spelen, maar halverwege de middag moet hij weg, omdat hij dan naar voetbaltraining moet.
‘Wil jij ook op voetbal?’ vraagt vriendje aan zoon.
‘Ja!’ antwoordt zoon (die nog nooit langer dan 5 minuten naar voetbal heeft gekeken) enthousiast.
‘En bij welke club ga je dan?’ informeert vriendje. ‘Ga je dan ook bij Were di (een plaatselijke voetbalclub)?’
‘Neeeeee,’ zegt zoon,’ik ga bij Ajax!’
Groot
Voor het slapengaan wordt er altijd voorgelezen. En daarna is het ritueel: liedje zingen, knuffel en kusje en dan licht uit en slapen.
Maar deze keer houdt zoon me tegen en zegt: ‘Dat hoeft niet meer! Ik ben al groot.’
‘O…’ zeg ik bedremmeld.
Korte stilte.
‘…Maar,’ probeer ik, ‘ik geef mijn moeder ook nog steeds een kusje. En papa geeft zijn moeder ook nog gewoon een kusje en een knuffel, hoor. Daar ben je nooit te oud voor, volgens mij.’
Zoon blijft een beetje nors kijken.
‘Weet je wat?’ zeg ik. ‘Dan geef ik je alleen een kusje als er niemand bij is. Oké?’
‘Oké,’ geeft hij toe en knuffelt me kort.
Tja, het hoort er allemaal bij, bij jongetje zijn dan… denk ik…
Hopelijk is het gewoon maar een fase. Want knuffelen met mijn zoon zou ik niet graag willen missen.
Once upon a time... 